پیش‌مرگ (۱۴)

باز این دردای جسمی ولم نمی‌کنه! 

سرم داره از درد می‌ترکه. انگار چشام داره از کاسه می‌زنه بیرون! 

گلوم اینقدر میسوزه که انگار ۱ ساعت مدام داد کشیدم. 

تمام تنم بوی تعفن میده! 

اینقدر دارو خوردم که خودمو جلوی آینه شکل کپسول و قرص می‌بینم. 

اما.... 

وقتی توی رختخوابم دراز می‌کشم 

خیره می‌شم به سقف چوبی اتاق. 

نگاهم از درز چوبی می‌گذره و می‌رسه به سقف شیرونی. 

حتی از سقف شیرونی هم می‌گذره و می‌رسه به آسمون. 

جایی که میگن تو اونجایی و واسه همین نگاهای من بی‌اختیار همیشه وقتی می‌خوام باهات حرف بزنم خیره میشن به اونجا! 

به نظرم درست میگن. تو اونجا نشستی و داری مهربون نگاهم می‌کنی. 

منو تو بغلت می‌گیری. مثل یه بچه تکونم میدی تا خوابم ببره و دردامو فراموش کنم. 

چشمامو که می‌بندم٬ دست می‌کشی روی موهام و همانطور که آروم یه زمزمه‌ی خوشایند رو لباته منو آروم می‌کنی. 

عاشق این لحظه‌هام... 

جز تو هیچکس نمی‌‌تونه منو از همیشه رفتن بدون اجازه‌ی تو منصرف کنه. 

جز تو هیچکس نیست که زمزمه‌هاش آرومم کنه. 

جز تو هیچکس نیست که برام پناه و تکیه‌گاه بشه. 

مرسی که ازم مراقبت می‌کنی. 

اگر تو رو نداشتم چه بلایی سرم میومدم؟؟؟؟!!!!